SENDEN SONRA

      SENDEN SONRA

      Şimdi içimde bir çocuk yalnızlığı, dolaşıyorum yalnızlar arasında. Hayatın örseledigi her halinden belli olan, hırpani kılıklı bir ihtiyar geçiyor karşı kaldırımdan. Göz göze geliyoruz bir an, içim üşüyor. Sonra kafasını çevirip devam ediyor yalpalayarak yürümeye.

       Bir sarkaçta sallanıyor hayat, tutamıyorum. Her seferinde elimden kayıyor. Kitlenmiş ruhum zamanın senle olan kısmına, ötesini algılayamıyor. Yokluğun bıçak yarası, her anı kanatıyor. Canım acıyor.

     Hayat duruyor aşk durunca. Rüzgar  esmiyor, yağmur yağmıyor. Çöllesiyor ruhum an be an; bedenim ufalanıyor, toprağa karışıyor. 

     Yaşamak gibiydi sevmek, sevginin yaşamak gibi bir amacı vardı. Yaşamın kendisiymiş gibi sevdim seni. Dünya' yı sevdim; çocuk seslerini, güneşi, ayı, yıldızları... Çok boyutluydu aşk, bildiğim tüm boyutlarda sevdim. Çoğul sevgiler, çoğul yalnızlıklar yaratır.

     Gözlerim kararıyor. Ne zamandır yürüyorum, ne ara geldim bu tren istasyonuna? Nereye gider bu tren? Hoş hiç farketmez. 'Tek yön bir bilet lütfen, dönmek istemiyorum bu kente.'

                             MELTEM ÖZ