UÇURUMUN KIYISINDA

 

UÇURUMUN KIYISINDA 

        Seni tanımak, tesadüften çok  çok  fazlasıydı.  Uçurumun kıyısında dalmışken  sonsuz güzellikteki manzaraya, bir anda ayağımın kaymasıyla o hiç bitmeyecekmiş gibi süren saniyelerde ölüm kesinken,kurtuluş imkânı yokken, son nefesimi vermek üzereyken  ve bunu kabullenmişken; bir ağaca  takılıp  hayatta kalmak gibi bir kaderdi. Sevda değil, aşk değil, yaşamak  adına. 

         Seni yaşamak, savrulmaktı hayatın fırtınalarında. Tevazu ile kabullenilmiş bir kadere boyun eğmek, ummamak, beklememek, istememek; sadece yaşamak ve sonunu merak etmekle geçen yıllardı.  Fırtınalara karşı birlikte direnerek varolmayı başardık.  Fırtınalar dindiğinde herkes kendi kaderi ile başbaşaydı artık. 

         Buradan çok hüzünlü şiirlere gidilebilir. Hayat ve varolmak  adına yeni felsefeler geliştirilebilir.  Yeni bir oyun kurulup roller baştan yazılabilir.  Filmler çekilebilir  belgesel tadında. Ama boşver.  Biz yeni ağaçlar dikelim uçurumlara. 

                             MELTEM ÖZ