İÇERDE

 

         Deli olmadığımı  doktoruma kanıtlama  çabam  sayesinde, duygularımı  kamufle etmek için  kelimeleri ustaca çevirmeyi öğreniyorum. Anlaşılmak, anlaşılamamaktan daha zor bazen; anlayışlı olmak da.

            Bildikçe ne kadar bilmediğini  öğreniyor insan, öğrendikçe  biliyor. Evrensel bir kısır döngü bu.Başı sonu belli olmayan bir girdap; içinde dönüp dururken fark etmedigimiz. Fark etsek de fark etmezdi zaten.Boşa kürek çektiğini bilmemek, bilmekten daha iyi. En azından  umudun yok olmaz.

         Bütün olasılıkları ve kombinasyonları gözden geçirince, iki insan arasındaki eşzamanlı  duyguların bir anlam içerip içermediği  konusuna kafayı takmıştım bir kez. Belki de evrenin sırrı  burdaydı. Tam da üç  boyutlu evrenden dördüncü boyuta geçiyordum ki, tükendiğimi anladım. Belki birileri  buna devam edecek gücü  bulur yeniden.

      Bu gün yeni bir hasta geldi. Kendini He- Man sanıyor.  Gölgelerin gücü adına mı  ne çalışıyormuş.  Olmayan kılıcını  bana saplamaya çalıştı. Ben de olmayan kılıcı  ile ona bir ayar vereyim dedim de, olmadı  niyeyse.

       İlaç  saati geldi. Rüyasız,  simsiyah ,kopkoyu karanlık  bir uyku bekliyor beni. Kabuslarımdan kurtulmanın tek yolu bu. Sahi ne zamandır renkli ve güzel  rüyalar  görmüyorum ben? Hatırlamıyorum  bile, bir varmış; hiç yokmuş gibi. 

                          MELTEM ÖZ